در حوزه اصلاح نژاد بوقلمون، چندین سیستم مختلف برای بهبود ویژگی‌های ژنتیکی و تولید نسل‌های جدید وجود دارد. این سیستم‌ها بر اساس اهداف خاص اصلاح نژادی و ویژگی‌های مطلوب انتخاب شده‌اند. در ادامه به انواع مختلف این سیستم‌ها اشاره می‌شود:

1. آمیزش خویشاوندی: این روش شامل آمیزش میان افراد یک خانواده یا جمعیت خویشاوند است. هدف از این کار تثبیت ویژگی‌های ژنتیکی مورد نظر و خلوص ژنتیکی است. با این حال، ممکن است خطر افزایش هم‌خونی و کاهش تنوع ژنتیکی را به همراه داشته باشد، بنابراین باید با دقت مدیریت شود.

2. لاین: در این سیستم، پرندگان به لاین‌های خاص تقسیم‌بندی می‌شوند که هر کدام دارای ویژگی‌های مشخصی هستند. این لاین‌ها به طور جداگانه نگهداری و توسعه داده می‌شوند تا ویژگی‌های خاصی تقویت شود. در نهایت، لاین‌های مختلف می‌توانند برای به دست آوردن نسل‌هایی با ترکیب ویژگی‌های مطلوب، آمیزش داده شوند.

3. آمیزش بین سویه‌ای: در این روش، پرندگان از دو یا چند سویه مختلف به‌منظور تولید دورگه‌هایی با ویژگی‌های مطلوب‌تر آمیزش داده می‌شوند. استفاده از این روش می‌تواند به ترکیب بهترین صفات هر سویه و ایجاد نسل‌هایی با تنوع ژنتیکی بیشتر کمک کند.

4. آمیزش بین نژادی: این سیستم مشابه آمیزش بین سویه‌ای است، اما در اینجا پرندگان از نژادهای کاملاً متفاوت آمیزش پیدا می‌کنند. هدف از این روش نیز بهبود و ترکیب ویژگی‌های ژنتیکی بین نژادها است.

5. زینه‌گری: به معنای انتخاب و آمیزش بهترین پرندگان از هر نسل بر اساس ویژگی‌های برجسته است. این روش می‌تواند شامل هر یک از سیستم‌های دیگر نیز باشد و هدف آن بهبود تدریجی و پیوسته صفات مطلوب در نسل‌های آینده است.

هر یک از این سیستم‌ها مزایا و چالش‌های خاص خود را دارد و انتخاب مناسب‌ترین روش بستگی به اهداف خاص اصلاح نژادی و ویژگی‌های جمعیتی مورد نظر دارد.