انتخاب ژنتیکی نقش حیاتی در بهبود کمیت و کیفیت تولیدمثل شترمرغ‌ها ایفا می‌کند. این فرآیند شامل انتخاب و پرورش شترمرغ‌هایی با ویژگی‌های ژنتیکی مطلوب است. معیارها و رویکردهای اصلی در این فرآیند عبارت‌اند از:

1. باروری بالا:
   - انتخاب نرها و ماده‌هایی که نشان داده‌اند باروری بالاتری دارند و توانایی تولید تخم‌های نطفه‌دار بیشتری را داشته‌اند.

2. کیفیت تخم:
   - تمرکز بر خصوصیات مانند ضخامت و استحکام پوسته تخم که به حفاظت از جنین و افزایش نرخ هچینگ کمک می‌کند.

3. رشد سریع جوجه‌ها:
   - انتخاب والدینی که جوجه‌هایشان دارای نرخ رشد بالاتر و سلامت بیشتری هستند.

4. مقاومت به بیماری:
   - استفاده از شترمرغ‌هایی که ژنتیکی مقاوم‌تر به بیماری‌های شایع یا شرایط محیطی نامطلوب هستند.

5. ویژگی‌های رفتاری:
   - انتخاب پرندگانی با رفتارهای اجتماعی و جفت‌یابی مثبت و سازگار که می‌تواند به بهبود روابط اجتماعی در گله و کاهش استرس کمک کند.

6. طول عمر تولیدمثلی:
   - انتخاب شترمرغ‌هایی با طول عمر تولیدمثلی طولانی که بتوانند برای چندین سال به طور موثر تولید مثل کنند.

7. کیفیت گوشت و پر:
   - در نظر گرفتن ویژگی‌های ژنتیکی مرتبط با کیفیت و کمیت محصولاتی مانند گوشت و پر که می‌تواند بر بهره‌وری اقتصادی تأثیر بگذارد.

8. تنوع ژنتیکی:
   - حفظ تنوع ژنتیکی در گله‌ها برای بهبود تطبیق‌پذیری و مقابله با تغییرات محیطی یا تهدیدهای زیستی ناگهانی.

اجرای موثر برنامه‌های اصلاح نژادی با استفاده از انتخاب ژنتیکی می‌تواند به طور قابل توجهی بهره‌وری و پایداری تولیدمثل در گله‌های شترمرغ را افزایش دهد.