1. خطر مسمومیت: سموم جونده‌کش می‌توانند حاوی ترکیبات بسیار سمی باشند که در صورت مصرف توسط شترمرغ‌ها ممکن است منجر به مسمومیت شدید یا مرگ شوند.

2. جلوگیری از دسترسی: اطمینان حاصل شود که شترمرغ‌ها به هیچ وجه به سموم جونده‌کش دسترسی ندارند. این امر با قرار دادن سموم در جاهای ایمن و دور از دسترس امکان‌پذیر است.

3. انتخاب راهکارهای ایمن: به جای استفاده از سموم، می‌توان از روش‌های ایمن‌تر برای کنترل جوندگان در محیط نگهداری شترمرغ‌ها استفاده کرد، مانند تله‌های مکانیکی یا بکارگیری حیوانات شکارچی طبیعی.

4. نظارت دقیق: بازرسی منظم از محیط زندگی شترمرغ‌ها برای شناسایی هرگونه خطراتی ناشی از سموم و جلوگیری از دسترسی به آنها ضروری است.

5. آموزش کارکنان: آگاهی‌بخشی به کارکنان درباره خطرات استفاده از سموم جونده‌کش و تأکید بر استفاده از روش‌های کنترل ایمن‌تر می‌تواند مؤثر باشد.

6. مشاوره با کارشناسان: در صورت لزوم استفاده از سموم، مشورت با کارشناسان بهداشت دام یا متخصصان محیط‌زیست جهت انتخاب گزینه‌های کم‌خطرتر توصیه می‌شود.

7. نشانه‌های مسمومیت: آگاهی از علائم مسمومیت با سموم جونده‌کش، مانند مشکلات تنفسی، ضعف، و بی‌حالی، و اقدام به موقع می‌تواند جان شترمرغ‌ها را نجات دهد.

8. برنامه‌ریزی اضطراری: داشتن برنامه‌ای برای مواجهه با مسمومیت احتمالی می‌تواند شامل راهنمایی‌های لازم برای ارائه کمک فوری دامپزشکی باشد.