1. هیپوپلازی تخمدان:  

  - تشخیص: انجام معاینات بالینی و استفاده از ابزارهای تصویربرداری مانند سونوگرافی برای بررسی وضعیت تخمدان‌ها.   

- پیشگیری: انتخاب والدین با سوابق ژنتیکی سالم و پرهیز از استفاده از میش‌های مبتلا در برنامه‌های اصلاح نژادی.   

- مدیریت: مشاوره با دامپزشک برای بررسی نیاز به مداخلات هورمونی یا حذف میش‌های مبتلا از برنامه تولیدمثلی. 

2. ناهنجاری‌های رحم و دهانه رحم: 

- تشخیص: استفاده از تصویربرداری و معاینات فیزیکی برای شناسایی ناهنجاری‌ها.  

- پیشگیری: مدیریت بهداشتی دقیق و تغذیه مناسب به ویژه در دوران بارداری.  

  - مدیریت: درمان دارویی یا جراحی در صورت لزوم و حذف میش‌های با ناهنجاری‌های شدید.

  3. عفونت‌های دستگاه تولیدمثلی:   

- تشخیص: مشاهده علائم بالینی نظیر ترشحات غیرطبیعی و کاهش باروری و انجام آزمایش‌های میکروبیولوژیک. 

 - پیشگیری: حفظ بهداشت در هنگام جفت‌گیری و بعد از زایمان و استفاده از واکسیناسیون مناسب.  

 - مدیریت: درمان با آنتی‌بیوتیک‌ها تحت نظر دامپزشک و پیگیری دقیق وضع بهداشتی. 

4. مشکلات هورمونی:   

- تشخیص: ارزیابی علائم عدم تعادل هورمونی و انجام آزمایش‌های مرتبط.  

- پیشگیری: مدیریت استرس و اطمینان از تغذیه بهینه که بر تنظیم هورمونی تأثیر می‌گذارد.   

- مدیریت: درمان‌های هورمونی تحت نظارت دامپزشک برای برقراری تعادل هورمونی. 

5. نقص ژنتیکی و ارثی:  

  - تشخیص: بررسی سابقه خانوادگی و انجام آزمایش‌های ژنتیکی در صورت لزوم.   

- پیشگیری: اجرای برنامه‌های اصلاح نژادی دقیق برای کاهش احتمال بروز نقص‌های ژنتیکی. 

  - مدیریت: در نظر گرفتن برنامه‌های حذف انتخابی برای کاهش انتقال نقص‌های ژنتیکی به نسل‌های آینده.  مدیریت موفق این معایب تولیدمثلی در میش‌ها نیازمند رویکردی جامع و ترکیبی از اقدامات بهداشتی، ژنتیکی و مدیریتی است تا بهره‌وری و سلامت گله بهبود یابد.