بیماری کانیبالیسم یا خودخوری در بلدرچین‌ها یکی از مشکلات رفتاری است که منجر به آسیب فیزیکی و کاهش بهره‌وری می‌شود. این رفتار عموماً به دلایل محیطی و مدیریت نامناسب ایجاد می‌شود.

1. عامل بیماری:
   1. تراکم بالای جمعیت: ازدحام بیش از حد می‌تواند استرس و رفتارهای تهاجمی را افزایش دهد.
   2. کمبود تغذیه‌ای: نارسایی در تأمین پروتئین و اسیدهای آمینه به کانیبالیسم کمک می‌کند.
   3. نوردهی نامناسب: نوردهی بیش از حد یا مداوم می‌تواند تحریک‌آمیز باشد.
   4. اختلالات محیطی: شامل کمبود فضای کافی، تهویه نامناسب و دمای بالا.
   5. فقدان محرک‌های رفتاری: نبود فعالیت و انگیزه‌های لازم برای پرنده‌ها.

2. علائم:
   1. پیکا کردن و نوک زدن به پرها: پرندگان به پرهای خود یا دیگران حمله می‌کنند.
   2. جراحات و زخم‌های پوستی: به ویژه در نواحی دمی و پشت.
   3. کاهش تولید تخم: ناشی از استرس و آسیب‌های بدنی.
   4. مرگ ناگهانی: در موارد شدید با وقوع آسیب‌های جدی.

3. تشخیص:
   1. مشاهده رفتارهای پرندگان: بررسی نشانه‌های نوک زدن و جراحات.
   2. بررسی شرایط محیطی و مدیریتی: تحلیل عوامل محیطی مؤثر.

4. درمان:
   1. کاهش تراکم: اطمینان از فضای کافی برای هر پرنده.
   2. اصلاح تغذیه: ارائه جیره غذایی متعادل و حاوی پروتئین کافی.
   3. تغییر نوردهی: تنظیم مدت زمان و شدت نور.
   4. افزایش محرک‌های محیطی: ارائه وسایل بازی یا اشیای گوناگون.
   5. استفاده از ابزارهای جلوگیری از آسیب: مانند نوک‌زن‌های پلاستیکی.

5. پیشگیری:
   1. مدیریت مناسب جمعیت و فضا: جلوگیری از ازدحام بیش از حد.
   2. تغذیه متعادل: اطمینان از دسترسی به جیره غذایی کامل.
   3. کنترل شرایط محیطی: تنظیم دما، تهویه و نوردهی.
   4. نظارت مداوم: بررسی وضعیت گله به صورت دوره‌ای.
   5. آموزش و آگاهی‌بخشی: برای پرورش‌دهندگان در مورد مدیریت اولیه کانیبالیسم.

توجه به این عوامل می‌تواند در کاهش و پیشگیری از کانیبالیسم در گله‌های بلدرچین مؤثر باشد.