1. آمادگی برای مهاجرت: بلدرچین‌ها پیش از مهاجرت دچار تغییراتی در رفتار و فیزیولوژی می‌شوند که شامل افزایش ذخیره چربی می‌باشد.

2. تشکل گروهی: مهاجرت به صورت گروهی امنیت را افزایش می‌دهد و مسیر حرکت را برای بلدرچین‌ها آسان‌تر می‌کند.

3. جهت‌گیری و ناوبری: آنها از نشانه‌های محیطی مانند موقعیت خورشید، ستارگان، و میدان مغناطیسی زمین برای جهت‌یابی استفاده می‌کنند.

4. مسیرهای مهاجرتی ثابت: بلدرچین‌ها معمولاً از مسیرهای مشخص و ثابت برای مهاجرت سالانه استفاده می‌کنند.

5. توقف در نقاط بین‌راهی: در طول مهاجرت، بلدرچین‌ها در نقاط خاصی توقف کرده و استراحت و تغذیه می‌کنند.

6. همزمانی مهاجرت: مهاجرت به طور معمول در زمان‌های مشخصی از سال، متناسب با تغییرات فصلی و اقلیمی، رخ می‌دهد.

7. تاثیر شرایط آب و هوایی: شرایط نامساعد و تغییرات ناگهانی آب و هوایی می‌تواند بر تصمیم به آغاز یا متوقف کردن مهاجرت تاثیر بگذارد.

8. کاهش تنوع ژنتیکی: مهاجرت‌های طولانی مدت و احتمال جدا شدن از گروه می‌تواند به کاهش تنوع ژنتیکی منجر شود.

9. نوسانات جمعیتی: الگوهای مهاجرتی ممکن است تحت تاثیر نوسانات جمعیت بلدرچین‌ها در مناطق مبدا یا مقصد قرار گیرند.

10. یادگیری و انتقال تجربیات: بلدرچین‌های جوان از بلدرچین‌های با تجربه‌تر یاد می‌گیرند که چگونه مسیرهای مهاجرتی را طی کنند.