1. هم‌زمان‌سازی فحلی: استفاده از پروژسترون به صورت کاشت‌های داخل واژن یا اسپانج جهت کنترل و هم‌زمان‌سازی چرخه‌های فحلی در گوسفندان. این تکنیک به کاهش زمان مورد نیاز برای جفت‌گیری و مدیریت بهتر زایش‌ها کمک می‌کند.

2. تحریک تخمک‌گذاری: تزریق هورمون‌های PMSG (گنادوتروپین مدورین) یا GnRH (هورمون آزاد کننده گنادوتروپین) برای تحریک تخمدان‌ها و افزایش نرخ تخمک‌گذاری، که برای بهبود باروری بکار می‌رود.

3. القای فحلی خارج از فصل: بکارگیری پروژسترون یا پروستاگلاندین برای تحریک فحلی در فصل‌هایی که به طور طبیعی جفت‌گیری گوسفندان کمتر است، به منظور افزایش قابلیت برنامه‌ریزی زایش‌ها.

4. استفاده از Cidr: کاشت دستگاه‌های داخلی جهت انتشار کنترل‌شده پروژسترون برای هم‌زمان‌سازی و بهبود زمان‌بندی جفت‌گیری.

5. تزریق پروستاگلاندین: برای تحمیل لوتئولیز (تجزیه جسم زرد) و تسریع در بازگشت به چرخه فحلی، به ویژه در مواردی که دوره‌های فحلی نامنظم هستند.

6. کاهش فاصله بین زایش‌ها: استفاده از هورمون‌ها برای تسریع در بازگشت به چرخه فحلی پس از زایش و کاهش فاصله زمانی بین زایش متوالی.

7. مدیریت ناهنجاری‌ها: استفاده از هورمون‌های مناسب برای درمان و اصلاح مشکلات تولید مثلی مانند عدم تخمگذاری یا فحلی کم فعالیت.

8. ترکیب با برنامه‌های تغذیه‌ای: تلفیق استفاده از هورمون‌ها با برنامه‌های تغذیه‌ای بهینه برای بهبود کلی عملکرد تولید مثلی.

9. پایش و کنترل: نظارت دقیق بر سلامت و وضعیت بدنی گله در طول دوره استفاده از هورمون‌ها برای پیشگیری از عوارض و مشکلات احتمالی.

10. رعایت دوز و مشاوره تخصصی: استفاده دقیق از هورمون‌ها بر اساس دوزهای پیشنهاد شده و با مشاوره دامپزشکی به منظور اطمینان از کارایی و ایمنی بالا.