1. هم‌زمان‌سازی فحلی: استفاده از هورمون‌هایی مانند پروژسترون به منظور هم‌زمان‌سازی چرخه فحلی در گوسفندان که منجر به جفت‌گیری و زایش‌های هماهنگ‌تر می‌شود.

2. تحریک تخمدان‌ها: استفاده از هورمون‌هایی مانند PMSG (گنادوتروپین مدورین) برای تحریک تخمدان‌ها و افزایش تعداد تخمک‌های آزاد شده، که می‌تواند به افزایش نرخ بره‌زایی منجر شود.

3. مدیریت ناهنجاری‌های تولید مثلی: استفاده از هورمون‌ها برای درمان و مدیریت ناهنجاری‌های تولید مثلی مانند مشکلات فحلی و تخمدانی که ممکن است بر باروری تأثیر بگذارد.

4. القای فحلی در خارج از فصل جفت‌گیری: استفاده از هورمون‌ها به منظور القای فحلی در زمان‌های خارج از فصل طبیعی جفت‌گیری که می‌تواند به بهبود برنامه‌ریزی زایش و مدیریت بهتر منابع منجر شود.

5. افزایش نرخ باروری: با به‌کارگیری هورمون‌های خاص می‌توان نرخ بارداری را بهبود بخشیده و تعداد بره‌های زاده شده در هر زایش را افزایش داد.

6. کاهش فواصل بین زایش‌ها: استفاده از هورمون‌ها برای تسریع در بازگشت به چرخه فحلی پس از زایش و کاهش فاصله زمانی بین دو زایش متوالی.

7. مدیریت سلامت: نظارت دقیق و مدیریت سلامت گله در طول استفاده از هورمون‌های جنسی برای جلوگیری از بروز مشکلاتی مانند عفونت‌ها یا واکنش‌های نامطلوب.

8. تنظیم جیره غذایی: تأمین تغذیه مناسب و متعادل برای حمایت از اثرات مثبت هورمون‌ها و افزایش توانایی باروری گوسفندان.

9. ارزیابی و پایش دقیق: ارزیابی دقیق نتایج استفاده از هورمون‌ها برای اطمینان از بهبود نرخ بره‌زایی و انجام اصلاحات لازم در صورت نیاز.

10. مشاوره و آموزش: همکاری با کارشناسان و دامپزشکان برای استفاده صحیح و ایمن از هورمون‌ها و افزایش دانش و توانایی دامداران در مدیریت گله.