مرگ و میر بلافاصله پس از رهاسازی میگوها معمولاً ناشی از شوک ناشی از تغییر محیط و استرس شدید است، هرچند بیماری‌ها نیز می‌توانند نقش داشته باشند. دلایل اصلی عبارتند از:

1.  شوک محیطی (دما، شوری، pH): تغییر ناگهانی و شدید در پارامترهای آب (دما، شوری، pH) می‌تواند باعث شوک فیزیولوژیکی و مرگ فوری میگوها شود. حتی با وجود تطبیق تدریجی، اختلاف زیاد یا عدم سازگاری کامل می‌تواند کشنده باشد.
2.  کیفیت پایین آب: وجود سطوح بالای آمونیاک، نیتریت، یا کاهش شدید اکسیژن محلول (DO) در استخر مقصد می‌تواند بلافاصله پس از رهاسازی منجر به مرگ میگوها شود.
3.  استرس حمل و نقل و رهاسازی: فرآیند حمل و نقل و رهاسازی خود به خود استرس‌زا است. اگر این استرس با شرایط نامناسب آب همراه شود، مرگ‌ومیر افزایش می‌یابد.
4.  تراکم بیش از حد: رهاسازی تعداد زیادی میگو در فضای کم می‌تواند منجر به رقابت شدید برای اکسیژن و افزایش استرس شود که گاهی به مرگ زودرس منجر می‌شود .
5.  بیماری‌های موجود: گاهی میگوها ممکن است قبل از رهاسازی آلوده به بیماری‌هایی مانند سندرم مرگ زودرس (EMS) ناشی از باکتری ویبریو باشند . استرس ناشی از رهاسازی می‌تواند این بیماری‌ها را تشدید کرده و باعث مرگ فوری یا در چند روز اول شود . بیماری‌های ویروسی مانند تورآ نیز می‌توانند باعث مرگ و میر سریع شوند .
6.  کیفیت پایین میگوهای رهاسازی شده: میگوهای ضعیف، گرسنه یا آسیب دیده که از مرکز تکثیر دریافت می‌شوند، تحمل کمتری نسبت به استرس رهاسازی دارند و احتمال مرگ آنها بیشتر است.

بنابراین، مرگ بلافاصله پس از رهاسازی اغلب نشانه‌ای از عدم سازگاری شدید با محیط جدید یا وجود بیماری‌های کشنده است که توسط استرس رهاسازی تشدید شده‌اند. انجام تست سازگاری و کنترل دقیق پارامترهای آب قبل و حین رهاسازی می‌تواند از بسیاری از این مرگ‌ومیرها جلوگیری کند.