1. ظاهر کلی: انتخاب میش‌هایی با قامت متناسب، وضعیت سلامتی خوب و بدون ناهنجاری‌های جسمانی.
2. سر: سر باید به تناسب با اندازه بدن و با نشانه‌هایی از هوشیاری و سلامت عمومی باشد.
3. گردن: گردن باید قوی و متناسب باشد و نشانه‌ای از قدرت و سلامت داشته باشد.
4. قفسه سینه: قفسه سینه پهن و عمیق برای فراهم کردن فضای کافی برای عملکرد خوب قلب و ریه‌ها.
5. کمر: کمر باید محکم و صاف باشد تا پشتیبانی لازم را در دوره بارداری و زایش فراهم کند.
6. پاها: پاهای قوی و محکم که به درستی قرار گرفته باشند تا از حرکت صحیح و بدون مشکل اطمینان حاصل شود.
7. دنده‌ها: پهنا و قوس مناسب دنده‌ها برای بهبود ظرفیتتنفسی و فضای کافی برای اندام‌های داخلی.
8. گوش‌ها: گوش‌ها باید سالم و بدون نشانه‌ای از آسیب یا عفونت باشند.
9. پستان: پستان دارای نوک‌های سالم و به درستی قرار گرفته با قدرت تولید شیر کافی.
10. شاخ: در نژادهایی که شاخ دارند، شاخ‌ها باید به گونه‌ای باشند که در مدیریت و نگهداری مشکلی ایجاد نکنند.
11. پوست: پوست نرم و بدون نقص، ترک یا علائم بیماری که نشان‌دهنده‌ی سلامت کلی دام باشد.
12. دندان‌ها: دندان‌های سالم و منظم که تضمین‌کننده تغذیه مناسب و جلوگیری از مشکلات گوارشی باشند.
این ارزیابی باید همراه با تحلیل ژنتیکی و عملکردی برای دستیابی به اهداف اصلاحی دقیق‌تر باشد.
