۱. پرورش سنتی: این روش معمولاً در مناطق روستایی و عشایری انجام می‌شود. گوسفندها در مراتع طبیعی چرا می‌کنند و مدیریت دام به‌صورت دستی و با استفاده از تجربیات نسل‌های گذشته صورت می‌گیرد.
۲. پرورش متمرکز یا صنعتی: این روش در مزارع بزرگ با تأسیسات مدرن صورت می‌گیرد. از تکنولوژی و تجهیزات پیشرفته برای تغذیه، نگهداری، بهداشت و مدیریت دام استفاده می‌شود.
۳. پرورش نیمه‌صنعتی: ترکیبی از روش‌های سنتی و صنعتی است. در این روش، گوسفندها بخشی از زمان را در مراتع طبیعی چرا می‌کنند و بخشی از زمان در تأسیسات متمرکز با دسترسی به غذاهای مکمل نگهداری می‌شوند.
۴. پرورش در مرتع: در این روش، گوسفندها به‌صورت مستقل در مراتع طبیعی چرا می‌کنند. این روش بیشتر در مناطق کوهستانی و مرتفع که دسترسی به آب و مراتع خوب است، انجام می‌شود.
۵. پرورش تلفیقی: این روش ترکیبی از چرا در مرتع و تغذیه دستی در شرایط خاص است. به‌طور معمول در شرایط آب و هوایی نامساعد یا محدودیت منابع غذایی اجرا می‌شود.
۶. پرورش در سیستم‌های بسته: در این روش، گوسفندان در فضای محدود و با مدیریت کامل تغذیه و بهداشت نگهداری می‌شوند. معمولاً برای تولید انبوه گوشت یا شیر مورد استفاده قرار می‌گیرد.
۷. استفاده از چراگاه‌های چرخشی: در این روش، مراتع به بخش‌های مختلف تقسیم شده و گوسفندها به‌طور دوره‌ای بین این بخش‌ها حرکت داده می‌شوند تا از تخریب زمین و کاهش کیفیت مراتع جلوگیری شود.
۸. گله‌داری مرتعی با کنترل شبانه‌روزی: در این روش، نگهبانان دائماً گله را تحت نظر دارند تا از حملات احتمالی حیوانات وحشی یا دزدی جلوگیری کنند.
۹. پرورش با سیستم‌های آبیاری: در مناطقی که منابع آبی محدود است، از سیستم‌های آبیاری برای بهبود تغذیه مراتع و افزایش تولید خوراک استفاده می‌شود.
۱۰. پرورش با استفاده از فناوری‌های نوین: شامل استفاده از GPS برای مکان‌یابی گله، RFID برای شناسایی گوسفندان و سنسورها برای نظارت بر سلامت دام‌ها.
