۱. انتخاب مکان: انتخاب زمینی با زهکشی خوب و دور از مناطق پر سر و صدا و پر تردد، که از استرس شترمرغ‌ها جلوگیری شود.
۲. طراحی جایگاه: ساخت جایگاه بسته با دیواره‌های محکم و عایق برای حفاظت از شترمرغ‌ها در برابر شرایط آب و هوایی نامساعد.
۳. فضای کافی: تخصیص فضای کافی در فضای بسته برای هر شترمرغ، با حداقل ۵۰ تا ۷۵ متر مربع برای هر شترمرغ بالغ، بسته به سن و سطح فعالیت آنها.
۴. سیستم تهویه: نصب سیستم تهویه مناسب برای اطمینان از جریان هوا و جلوگیری از تجمع رطوبت و بوی نامطبوع.
۵. تأمین حرارت: در مناطق سردسیر، نصب سیستم‌های گرمایشی برای حفظ دمای محیط در حد مناسب و جلوگیری از سرمازدگی شترمرغ‌ها.
۶. نصب آبخوری و تغذیه‌خوری: تجهیز جایگاه به آبخوری‌های اتوماتیک و تغذیه‌خوری‌هایی که به راحتی در دسترس همه شترمرغ‌ها باشند.
۷. روشنایی: تأمین نور کافی در طول روز و شب با استفاده از سیستم‌های روشنایی مصنوعی برای حفظ ریتم روزانه و افزایش رفاه حیوانات.
۸. مدیریت پسماند: طراحی سیستم مناسب برای جمع‌آوری و دفع فضولات و پسماندها برای حفظ بهداشت محیط.
۹. ایجاد امکانات بهداشتی: تعبیه بخش‌های ضدعفونی و قرنطینه برای کنترل و پیشگیری از شیوع بیماری‌ها.
۱۰. امنیت: نصب درب‌ها و قفل‌های ایمن و استفاده از سیستم‌های نظارت تصویری برای حفاظت از شترمرغ‌ها و نگهداری تجهیزات.
