۱. انتخاب زمین: زمین باید صاف و دور از مناطق آب‌گرفتگی و دائمی مرطوب باشد تا حرکت شترمرغ‌ها به راحتی انجام شود.

۲. فضای کافی: تعیین فضای باز به اندازه کافی به ازای هر شترمرغ ضروری است، معمولاً حداقل ۲۵۰ متر مربع برای هر شترمرغ بالغ توصیه می‌شود.

۳. حصارکشی: نصب حصارهای مقاوم از جنس فلزی یا چوبی با ارتفاع حداقل ۲ متر برای جلوگیری از خروج شترمرغ‌ها و ورود حیوانات دیگر.

۴. تقسیم‌بندی: طراحی و تقسیم‌بندی فضای باز به قسمت‌های مختلف برای تفکیک شترمرغ‌های بالغ، جوجه‌ها و پرندگان بیمار یا جدا شده.

۵. ایجاد سایه‌بان: نصب سایه‌بان یا پناهگاه‌های کوچک در بخش‌هایی از فضای باز برای حفاظت شترمرغ‌ها از آفتاب شدید و باران.

۶. نصب آبخوری: قرار دادن آبخوری‌های اتوماتیک در مکان‌های مختلف فضای باز تا دسترسی شترمرغ‌ها به آب در تمام زمان‌ها ممکن باشد.

۷. تامین امنیت: بررسی و تقویت مداوم حصارها و دروازه‌ها برای اطمینان از امنیت محیط و جلوگیری از فرار شترمرغ‌ها.

۸. استفاده از علائم مشخص‌کننده: نصب علائم و تابلوهای هشدار‌دهنده در اطراف و داخل محیط برای اطلاع‌رسانی و افزایش ایمنی محیط.

۹. مراقبت‌های دوره‌ای: اجرای برنامه‌های نگهداری و نظافت منظم برای جلوگیری از تجمع فضولات و حفظ سلامت محیط زیست.