1. بررسی و شناسایی نیازها: ابتدا باید نیازهای منطقه‌ای و ملی برای تولید گوشت، پشم، شیر و سایر محصولات دامی بررسی شود. این مرحله پایه‌ریزی برای انتخاب و تولید نژادهای جدید است.
2. انتخاب نژادهای پایه: بر اساس ویژگی‌های مطلوب، نژادهای بومی و وارداتی که می‌توانند نژادهای جدید بهتری ایجاد کنند، انتخاب می‌شوند. این نژادها باید دارای پتانسیل ژنتیکی مناسب برای بهبود صفات اقتصادی باشند.
3. برنامه‌ریزی و تلاقی: با توجه به اهداف اصلاح نژاد (مثل افزایش تولید گوشت، پشم یا مقاومت در برابر بیماری‌ها)، برنامه‌های تلاقی تنظیم می‌شود. این شامل انتخاب نژادها و کاربرد روش‌های تلاقی مناسب مانند تلاقی مستقیم و غیرمستقیم است.
4. استفاده از تکنیک‌های نوین ژنتیکی: بهره‌گیری از تکنیک‌های ژنتیکی مدرن مانند نشانگرهای ژنتیکی، تست‌های DNA و مهندسی ژنتیک جهت ارتقاء دقت در پیش‌بینی نتایج و تسریع فرآیند اصلاح نژاد.
5. ارزیابی و انتخاب بهترین‌های نتاج: با ارزیابی دقیق نتاج تولید شده از تلاقی‌ها، بهترین آن‌ها بر اساس معیارهای تعیین شده انتخاب می‌شوند. این نتاج باید عملکرد بهتری نسبت به جمعیت اولیه داشته باشند.
6. تکثیر و تجاری‌سازی: پس از انتخاب بهترین نتاج، آن‌ها به طور گسترده‌تر تولید و تکثیر می‌شوند. در این مرحله همکاری با بخش خصوصی و دولتی برای تجاری‌سازی و توزیع نژادهای جدید ضروری است.
7. پایش و نظارت مداوم: پس از استقرار نژادهای جدید، نظارت و پایش مداوم برای اطمینان از پایداری صفات مطلوب و پیگیری نتایج اصلاح نژاد انجام می‌گیرد. این شامل ارزیابی مجدد و بهبود مداوم فرآیندها است.
8. آموزش و ترویج: ارائه آموزش‌های مستمر به دامداران و کارشناسان در خصوص مدیریت و بهره‌برداری صحیح از نژادهای جدید برای به حداکثر رساندن منافع اقتصادی و زیست‌محیطی.
