1. انتخاب نژاد مناسب: انتخاب نژادهای گوسفندی که به طور طبیعی توانایی تولید مثل در فواصل کوتاه‌تر را داشته و مقاومت بهتری نسبت به شرایط پرورش فشرده دارند.
2. مدیریت تغذیه دقیق: تأمین جیره‌های مغذی و متوازن برای تأمین انرژی و مواد مغذی مورد نیاز گوسفندان، به ویژه در دوره‌های آبستنی و شیردهی، برای افزایش توانایی بازیابی پس از زایش و آمادگی برای جفت‌گیری مجدد.
3. نظارت بر چرخه فحلی: کنترل و پایش دقیق چرخه فحلی به منظور شناسایی دقیق زمان‌های مناسب برای جفت‌گیری و افزایش دقت در برنامه‌ریزی زایش‌ها.
4. بهبود سلامت و بهداشت: اجرای برنامه‌های واکسیناسیون منظم و کنترل بیماری‌ها و انگل‌ها برای افزایش سلامت عمومی و تضمین آمادگی گوسفندان برای تولید مثل متوالی.
5. استفاده از فناوری‌های تولید مثلی: بهره‌گیری از تکنیک‌هایی مانند تلقیح مصنوعی و انتقال جنین برای افزایش سرعت و کارایی فرآیند جفت‌گیری و کاهش فواصل بین زایش‌ها.
6. برنامه‌ریزی دقیق زایش‌ها: زمان‌بندی زایش‌ها به گونه‌ای که با شرایط محیطی مساعد و دسترسی به منابع تغذیه مناسب همخوانی داشته باشد، برای کاهش استرس‌های محیطی بر روی گله.
7. کنترل استرس: کاهش عوامل استرس‌زا در محیط زندگی، از جمله تراکم جمعیتی، نوسانات دما، و تغییرات ناگهانی در مدیریت، برای حفظ عملکرد بهینه تولید مثلی.
8. مدیریت وزن و وضعیت بدنی: حفظ وزن و وضعیت بدنی مناسب گوسفندان برای افزایش باروری و بهبود پی‌گیری سریع سلامت پس از زایش.
9. آموزش و به‌روزرسانی مهارت‌ها: اطمینان از اینکه دامداران از جدیدترین روش‌ها و تکنیک‌های مدیریت گله و تولید مثل به خوبی آگاه هستند و به‌فضای آموزشی مناسبی دسترسی دارند.
10. پایش و ارزیابی مستمر: ارزیابی نتایج پس از هر دوره جفت‌گیری و زایش برای اطمینان از تحقق اهداف برنامه‌ریزی شده و اعمال تغییرات لازم در مدیریت برای بهبود مستمر فرآیند.
