1. ارزیابی ژنتیکی: انتخاب قوچ‌هایی که دارای ژن‌های مرتبط با افزایش باروری و نرخ بره‌زایی بالا هستند، با استفاده از داده‌های ژنومی و مارکرهای ژنتیکی.

2. بررسی سوابق تولید مثلی: انتخاب قوچ‌هایی که در نسل‌های قبلی توانسته‌اند نرخ بالاتری از بره‌زایی را به وجود آورند.

3. سلامتی و وضعیت جسمانی: انتخاب قوچ‌های سالم و قوی با شرایط فیزیکی مطلوب که توانایی تولید مثل و جفت‌گیری مؤثر را دارند.

4. ارزیابی خانواده و نیاکان: تحلیل سوابق تولید مثلی والدین و نیاکان قوچ‌ها برای ارزیابی پتانسیل ژنتیکی آنها در افزایش بره‌زایی.

5. مشاهدات بالینی: بررسی قوچ‌ها برای علائم سلامت جنسی و توانایی باروری، مانند کیفیت اسپرم و رفتارهای جفت‌گیری.

6. استفاده از داده‌های عملکردی: بررسی شاخص‌های عملکردی مانند رشد و توسعه، که ممکن است با توانایی‌های تولید مثلی مرتبط باشند.

7. کنترل همخونی: انتخاب قوچ‌هایی با کمترین خطر همخونی برای حفظ تنوع ژنتیکی و افزایش نرخ بره‌زایی.

8. استفاده از شاخص‌های ترکیبی: انتخاب بر اساس شاخص‌هایی که ترکیبی از چندین عامل ژنتیکی و محیطی مرتبط با تولید مثل را مد نظر قرار می‌دهند.

9. مشاوره تخصصی: بهره‌گیری از دانش و تجربه کارشناسان ژنتیک و دامپزشکان برای انجام انتخاب‌های بهینه براساس تجزیه و تحلیل داده‌ها.

10. مدیریت تغذیه و محیط: انتخاب قوچ‌هایی که به خوبی به برنامه‌های تغذیه‌ای و مدیریت محیطی واکنش نشان می‌دهند و بهره‌وری تولید مثلی بهتری دارند.