شتر به عنوان یک نشخوارکننده، نیاز حیاتی به فیبر در رژیم غذایی خود دارد. فیبر نقش اساسی در حفظ سلامت دستگاه گوارش، به ویژه شکمبه، ایفا می کند . این حیوان دارای ضریب بالایی در تبدیل سلولز و علوفه کم ارزش به انرژی است ، که نشان دهنده توانایی منحصر به فرد آن در هضم فیبرهای خشن می باشد
فیبر مؤثر نقش مهمی در حفظ جمعیت میکروبی سالم در شکمبه و افزایش بازده تخمیر شکمبه ای بر عهده دارد . مصرف فیبر کافی منجر به افزایش نشخوار می شود و در نتیجه ترشح بزاق را افزایش می دهد که به تنظیم pH شکمبه کمک می کند . این تعادل pH برای فعالیت میکروب های شکمبه و هضم صحیح مواد مغذی ضروری است .
اگرچه منابع مستقیمی که نیاز دقیق شتر به فیبر مؤثر فیزیکی (peNDF) را مشخص کنند در نتایج جستجو موجود نیست، اما با توجه به اینکه شتر یک نشخوارکننده است و نیازهای کلی آن به انرژی، مواد ازت دار، مواد معدنی، ویتامین و آب شبیه سایر نشخوارکنندگان است ، اهمیت فیبر در جیره او مشابه سایر نشخوارکنندگان می باشد. فیبر به حفظ سلامتی دام و عملکرد مطلوب شکمبه کمک می کند و افزایش هضم فیبر می تواند به عملکرد بهتر دام منجر شود . بنابراین، تأمین فیبر کافی و با کیفیت مناسب (مانند علوفه های خشک مانند کاه یا علف های خشک) یکی از ارکان اصلی تغذیه سالم شتر است.
